Na ruim een jaar tuinieren wordt het wel eens tijd voor een vervolg op de stapel hout- en snoeiafval groeit uit de klauwen. Na het snoeien van de heg over de hele breedte van het land blijkt het verwerken van snoei- en houtafval toch wel een regelmatig terugkerende gebeurtenis. Wegens achterstallig haalde ik er zowat een hele heg af met de elektrische heggenschaar. De dikste takken knip ik met de snoeischaar trouwens. En de hortensia’s zijn ook alweer bijna op het oude niveau gegroeid.
Een looppad strooien van de gehakselde takken
Het blijft nog steeds een schot in de roos, het hakselen van snoei- en houtafval. De takken van de haag laten we eerst zo’n 24 uur liggen, dan vallen de verse blaadjes eraf en kan het hakselen beginnen. Het ruimt zo lekker op en de gestrooide paadjes zijn een lust voor het oog. Binnen een jaar zijn die paden trouwens al voor zo’n 75% weer opgenomen in de bodem, dus ook voor het tegengaan van bodemerosie zeer wenselijk.
De dikke takken en omgewaaide bomen
De hakselaar kan al het sprokkelhout wel verwerken, maar we hebben een paar flinke stormen achter de rug. De omgewaaide bomen, uitgegraven stronken en te dikke afgebroken takken verzamelen we, zoals vooraf bedacht, op een afgesproken plek als een soort verzamelplek en gelijk als afscheiding.
Een houtwal, houtril of takkenwal
Van oudsher is de houtwal bedoeld als erfafscheiding. Het is een aarden wal begroeid met wat bomen en struiken. Het geheel vormt een lijn binnen het lagere landschap. Tegenwoordig wordt een takkenwal of houtril van dood hout ook wel een houtwal genoemd.
Op het idee ben ik gekomen door het veelvuldige bezoek aan speelbos ’t Laer, dat hele gebied is omgeven en afgezet door boomstronken, takken en dode bomen. Dat is een prettig idee voor de ouders van de spelende kinderen, want het terrein is niet helemaal overzichtelijk. Daarbij komt dat het een relatief goedkope verwerking van restafval uit het bos is. Plus de kosten van een hekwerk ook al snel in de papieren lopen.
‘Ons’ roodborstje
Ik heb misschien wel eerder verteld over ‘ons’ roodborstje, dat iedere keer zeer nieuwsgierig komt kijken wat wij op zijn terrein aan het uitspoken zijn. We hebben hem, al even niet gezien, tot het moment dat vrolijk gefladderd wordt rondom de takkenwal. Er liggen wat naaldboom-takken bovenop de stapel, die de takken eronder uit het zicht houden. Het zal toch niet…?
Wat een drukte in de natuurlijke afscheiding
Er vliegen hommels, zelfs vlinders om de houten wal. Niet te vergeten dat ik nog wat gaten in de boomstronk boor voor de metselbij. Allerlei andere soorten insecten trekken op hun beurt weer verschillende vogeltjes aan. We kunnen ademloos naar het komen en gaan van de dieren kijken, zo levendig dat dode materiaal.
De bramentakken steken wel weer de kop weer op, die zaaien ondergronds door. Nu ja, na het wildplukken van de vruchten maken we die wel weer een kopje kleiner.
Door de beschutting en nestmogelijkheid zal de takkenwal ook een aanzuigende werking op egels en andere kleine zoogdieren kunnen hebben. Amfibieën als de pad kunnen eronder overwinteren en mossen & zwammen vinden het een gunstig leefklimaat.
Een nette, degelijke houtril
Mocht je een nette houtril in je tuin aan willen brengen, dan is het aan te bevelen om met enige regelmaat takken rechtop in de grond te steken. Tussen deze verticale takken stapel of vlecht je het hout. De smalle takkenwal zal zo rechter en beheersbaar zijn. Aangezien het dood hout betreft is brandgevaar een reëel aandachtspunt.
Een vlechtheg is een natuurlijk levend alternatief van prikkeldraad. Het is ondoordringbaar gevlochten haag meestal van meidoorn, afgewisseld met hazelaar, braam of sleedoorn.
Lees meer over Kappen met die bomenkap, is dat wel zo eenvoudig?
Zou een takkenwal iets voor in jouw tuin zijn?
